Een wijs vrouw vertelde mij ooit dat je schuld nooit bij jezelf moet zoeken en dus maakte ik kortgeleden een lijstje van alle schuldenaren die op dat moment de oorzaak vormden van mijn pesthumeur. Ik schreef op dit lijstje niet alleen mensen, maar ook situaties en de Belastingdienst. En een kledingstuk van iemand die toevallig langsliep. En het feit dat ik op dat moment niet onzichtbaar was. En natuurlijk het feit dat klagen niet helpt.

Na het noteren van zo’n twintig schuldigen voelde ik me al iets beter. Allemaal zaken waar ik niets aan kon doen, want hey, ik was geen onderdeel van het probleem en dus ook geen onderdeel van de oplossing. Toch was ik nog niet helemaal genezen, dus ik ging terug naar een vertrouwde vraag: wat zou ik graag willen doen, wat niet mag of kan? Hier een kleine selectie:

1. Met benzinestift alle gezichten op schilderijen voorzien van snorren, pukkels en brillen zoals ik vroeger altijd deed bij Jan Smit en Katja Schuurman in de Veronica gids.

2. Iedereen in een zwembad met permanente groene kleurstof duwen.

3. Mijn auto opvoeren, zodat hij 339502 kilometer per uur kan en dat ik dan langs terrassen sjees en iedereens haar in de war gaat van mijn snelheid en dat iedereen dan zegt: WOIIIIOOOOOO WIE WAS DAT?!

4. Dat alle schuldenaren (zowel mensen als dingen en feiten) op een rijtje moeten staan en op creatieve wijze om vergiffenis moeten vragen en dat ik dan mag bepalen of het goed genoeg is en als dat niet zo is vuur ik een kanonnetje af met pek-kogels gevolgd door duivenveren.

En toen was ik weer content met mezelf.