2024 begon voor ons, net als 2023, in het altijd zonnige Griekenland. Het tweede jaar op rij dat ik op een beschaafde manier oud en nieuw vierde. Een nieuwjaarsdag waarop je je niet afvraagt hoe je ook alweer thuis bent gekomen. Eentje met heldere herinneringen in plaats van zwarte gaten. Al zijn het die met de zwarte gaten waaraan je de meeste herinneringen overhoudt.

Nieuwjaarsdag bestaat in Nederland voor mij altijd aan een bezoek aan opa en oma met de familie. Rolletjes en oliebollen eten en kijken wie er van de neefjes en nichtjes het meest beroerd eruitziet. Er is er elk jaar wel altijd iemand die de nieuwsjaarborrel wegens persoonlijke omstandigheden niet gered heeft; dat is eigenlijk de winnaar. De lafaard. Twee keer was ik diegene. De eerste keer omdat ze in China niet aan onze nieuwjaarsdag doen er op 1 januari om 08:30 uur gewoon een tentamen voor ons klaarstond. En de tweede keer omdat ik pas op 2 januari wakker werd.

Op de vuurwerkshows in de grote steden na, doet Griekenland dus niet aan vuurwerk. I like that. De Grieken doen ook niet aan met de mond dicht eten of aan parkeren op parkeerplekken. Ze doen wel aan jouw auto inparkeren. Als je geluk hebt laten ze wel een briefje op hun ruit achter met bijvoorbeeld: “bij de kapper. Bel me en ik ben er over twee minuten.” Je kan zeggen wat je wilt, maar deze mevrouw kwam wel. Inclusief aluminiumfolie.

Mijn eigen Griek maakt op zijn werk trouwens regelmatig mee dat vrouwen met een buitenlandse achtergrond hem verbaal of non-verbaal sterkte wensen als zij erachter komen dat hij een Nederlandse vrouw heeft. Als hij vraagt waarom ze medelijden met hem hebben, geven ze als antwoord dat Nederlandse vrouwen alles beter denken te weten en altijd hun zin willen doordrijven. Als mijn eigen Griek weer eens met een dergelijk verhaal thuiskomt vertel ik hem geduldig dat ik mezelf niet herken in de omschrijving en leg ik hem uit dat ik niet per se alles beter weet dan iedereen, maar de meeste dingen wel beter dan hij.

Dingetjes…

… die ik las:

Sorrow and Bliss van Meg Mason

Verhaal vanuit de eerste persoon geschreven. Je volgt de hoofdpersoon van kind tot ongeveer 45 jaar. Ze beschrijft vooral de “gewone” situaties in het leven: opvoeding, financiën, werk en relaties (met mannen maar ook binnen de familie). Gedurende het verhaal kom je erachter dat zij mentale problemen heeft, waardoor zij binnen al deze aspecten veel problemen ervaart. Na tal van verschillende therapeuten gezien te hebben met elk hun eigen diagnose, vindt ze uiteindelijk een therapeut die haar de juiste diagnose heeft. Welke specifieke diagnose is blijft een vraag; ze vervangt de naam van de aandoening steeds voor twee streepjes. Ik vermoed dat ze dit doet omdat ze de focus van het boek wil houden op de uitdaging van het hebben van een psychische ziekte, niet op de diagnose in kwestie.

Deze vrouw heeft ontzettend veel humor. Ik heb veel gelachen en me leren te verplaatsen in een persoon met psychische klachten. Een langdurige relatie opbouwen met deze persoon lijkt me ontzettend moeilijk, maar juist daarom heeft ze mijn medeleven gewonnen.

…die ik keek:

UNHhhh. De YouTube serie van Trixie Mattell en Katya Zamolodchikova.

Twee van mijn lievelings dragqueens van RuPaul’s Drag Race. Daadwerkelijk alles wat zij zeggen vind ik grappig.

…die ik luisterde:

Long tall Sally van Little Richard

Peggy Sue van Buddy Holly and the Crickets

Beiden door de biografie Life van Keith Richards. Deze lees ik na het bezoek aan The Rolling Stones expositie in het Groninger museum. Hij vertelt over zijn inspiratiebronnen als Chuck Berry and Muddy Waters, maar ook Elvis Presley en Little Richard. In Januari verkeerde ik dus lekker in de early rock & roll en blues vibes.

…die ik dacht:

“Don’t take life too seriously.”

Iets wat Mama Ru altijd zegt en waar eigenlijk de gehele drag cultuur over gaat. Het leven wordt door de mens natuurlijk veel te serieus genomen en soms laat ik me in deze serieusheid meeslepen. Vrouwen zijn hier een ster in, daarom vind ik ook dat je moet oppassen met te veel vrouwen “gezel”schap. Een beetje lachen, een beetje keten, zelfspot, onbevangenheid, ik ontvang het met open armen. Het leven is anders zo saaaaaaaai.