Vandaag luisterde ik naar het ruim drie uur durende interview van nog zo’n karakter: Elon Musk. Ik luisterde naar zijn theorie over een multi planetary existence; de overtuiging dat de mens alleen zal overleven als we ons verspreiden en voortplanten op andere planeten. Simpelweg omdat onze ‘eigen’ planeet zal vergaan, door interne dan wel externe gebeurtenissen. En waar is dan woonplaats één buiten de aarde? Juist. Mars.
Nu denk je misschien, maar hey? Mars is toch veel te koud voor de mens? Dat klopt, maar daar kan je dan een zon bouwen die de planeet zal verwarmen. Niet heel ingewikkeld, zei Musk. En vanuit Mars bouwen we dan nieuwe raketten die ons dan naar andere zonnestelsel brengen. Ook hier zijn wel manieren voor te verzinnen.
Elon Musk sluit trouwens niet uit dat er aliens bestaan, maar dit bestaan van buitenaards leven is nog nooit bewezen. Dus mochten ze wel bestaan, zijn ze bizar verlegen en subtiel; aldus het buitenaardse wezen himself.
Ik zit dit zo te beluisteren en raak sterk gefascineerd door zijn extreme optimisme en zijn geloof in de kunde van de mens. Elon Musk moet de bedenker van de uitdrukking ‘the sky is the limit’ een pessimist vinden. Ik verwonder me over alles wat hij zegt en doet. Meer nog over zijn volgers en aanhangers.
Echter, wat sterker weegt dan mijn fascinatie van zijn intelligentie en overtuigingskracht is opnieuw het sterke gevoel van overschatting van de mens. Het idee dat de mens niet alleen zijn eigen planeet wenst te beheersen, maar ook nog dat van andere planeten, hele zonnestelsels zelfs! Het feit dat er een Tesla in het heelal vliegt simpelweg om te kijken of het niet zou exploderen vind ik onbegrijpelijk. Het idee dat alles op alles gezet moet worden (en daarmee bedoel ik dus écht alles, zelfs het oneindige heelal) om de mens maar te laten overleven, alsof dat het belangrijkste ter heelal is, kan ik niet volgen.
Elon Musk noemde dat de zin van het leven is om de zin van het leven te ontdekken. Dat het bewustzijn van de mens zich in zoverre zal moeten (en gaan) ontwikkelen dat we dit zullen bereiken. Oké, maar die zin gaan we dan vinden op Mars? Of in een tweede/ derde zonnestelsel? En als we die dan gevonden hebben gaan we dood met z’n allen?
De grote vraag van het leven: waarom bestaan wij? Eerlijk? Ik denk dat we gewoon bestaan. That’s it. Zonder zin. Net als alle andere dieren en planeten en zonnestelsels en dat dat alles samen ervoor zorgt dat we leven zoals we leven. En dat we het daar mee moeten doen. In de tijd hebben mensen een geweldig brein ontwikkeld die op bizarre wijze geëvolueerd is, maar zeer beperkt is door te denken dat denken en woorden verder gaan dan instinct en natuur. En dat we als mens dit idee niet kunnen verkroppen, want er moet toch meer zijn? Dit alles moet toch zin hebben?! WIJ ZIJN TEN SLOTTE MENSEN!
Naarmate de jaren, decennia en eeuwen verstrekken, hoe belangrijker de mens zich lijkt te vinden. En te maken. Fascinerend, is wat ik het vind.
