“Esther, wil je nu de tuin nog even schoffelen anders?” Ik stemde niet in, maar ik zei ook geen nee. Ik stond op, maar niet vol enthousiasme. “Ik laat je wel even zien waar alles staat en help je wel even op weg!” Mama klonk wél enthousiast.

“Dit is wel onkruid. Dit niet. Dit zijn bloemetjes hoor! Dat niet.” Zo gingen we de voortuin bij langs. Papa zal het wel niet meer mogen doen. Die heeft vorig jaar alle bloemen eruit getrokken, nog voordat ze in bloei waren gekomen. Dat is altijd zijn tactiek geweest trouwens. Zo flikkerde hij eens de wasmand op de kop op het wasrek en liet het zo ‘drogen’. Toen mama thuis kwam en de natte droge was aantrof zei ze natuurlijk dat ze het de volgende keer wel weer zelf deed. 1-0 voor papa.

Anyway, ik moest dus aan de slag. Handschoenen aan, schoffel in de hand, emmertje erbij. Daar ging ze. Onkruid was niet veilig in mijn buurt, regenwormen en slakken ook niet. Sorry jongens. Maar hey, jullie vieren nu gewoon gezellig een feestje in jullie eigen eco-systeem in de groene container. Het kan beroerder.

Ik las ooit dat een van de redenen waarom mensen in de Blauwe Zones zo oud worden is dat ze geen heftige workouts doen, maar fit blijven door natuurlijke bewegingen zoals wandelen, rekoefeningen en tuinieren. Ik kan dus na vandaag weer een paar maandjes bij mijn leven optellen. Mooi man.