Soms kom je iets of iemand tegen waar je hart sneller van gaat kloppen, wat de hoop in alles doet groeien en waardoor het leven er ineens mooier uitziet dan een minuut daarvoor. Ik heb dit meegemaakt met plekken in de natuur waar ik bewust of onbewust terecht kwam, met nieuwe artiesten die ik ontdekte en natuurlijk boeken en schrijvers. Vandaag had ik weer het geluk een dergelijk pareltje te ontdekken! Deze keer is het een blog waar ik toevallig via een ander blog op terecht kwam. Het blog van niemand minder dan Maaike Bakker. Een vrouw van 85 jaar (85 jaar!!!) die schrijft over vroeger en nu. Dat is toch fantastisch?

Nadat ik gister werd aangesproken door een motoragent met overgewicht en van wie het hoofd klem zat in een hele grote maar toch veel te kleine helm, wilde ik eigenlijk schrijven over mijn ervaringen met justitie. Nu kan dat niet meer, omdat vanmorgen dus het blog van mevrouw Bakker ontdekte en ik niet kon stoppen met lezen en ik haar niet kan onthouden van wie dan ook.

Maaike schrijft over haar herinneringen aan vroeger en over hoe deze niet altijd meer helder zijn. Ze schrijft over de uitdagingen van de moderne digitale wereld voor een vrouw op leeftijd. Over ouderenzorg. Het is prachtig.

Ik ben mij bewust van de Nederlandse cultuur die erg individualistisch is en in vergelijking met (ik denk de meeste) andere landen, weinig oog heeft voor hun ouderen. Dit blijkt des te meer uit de blogs van mevrouw Bakker, die niet negatief schrijft over onze cultuur en de jongere generaties, maar op een vriendelijke manier inzicht biedt in de ervaringen en uitdagingen waar haar generatie mee te maken heeft. Een zeldzaam geluid wat mij helpt me meer te verplaatsen in het leven van ouderen, waaronder mijn eigen opa en oma.

Ik heb het geluk dat ik op 32-jarige leeftijd nog steeds een opa (88) en oma (87) heb en mijn andere opa ook heeft mogen leven tot de leeftijd van 92 jaar. Voordat mijn opa overleed sprak ik veel met hem over de verschillen tussen vroeger en nu. Hij zag zowel de schoonheid als de uitdagingen van beide generaties. Hij vond de jongere generaties verwend als het ging over wensen op gebied van werk, vakanties en levenspartners, maar hij benijdde ze niet over zaken als keuzestress, social media, corona en de mentale klachten die daaruit voortkwamen. Hij sprak net als mevrouw Bakker over het belang van het delen van kennis tussen verschillende generaties. Zowel van jong naar oud als van oud naar jong. Hij noemde “doen alsof vroeger alles beter was” door ouderen nutteloos en onrealistisch. Daartegenover stond dat waardevolle kennis van deze ouderen verloren zou gaan als jongere generaties zich niet nieuwsgierig zouden opstellen over de levenservaring en wijsheden die ouderen bezitten.

Voor zover ik weet is mevrouw Bakker een van de weinigen van haar leeftijd die haar ervaringen nog “live” deelt en is haar blog daarom wat mij betreft nóg waardevoller en interessanter om te lezen. Een fijne herinnering aan mijn opa en een ode aan alle ouderen in dit land 🙂

Dus lees hier gauw het blog Mee op de wind van Mevrouw Maaike Bakker

En dan wil ik toch nog even wat kwijt over mijn ervaringen met politie. Kijk, mijn ervaringen met de politie zijn best oke. Deze gaan niet verder dan een paar waarschuwingen over kleine dingen als geluidsoverlast op een feestje, bellen op de fiets en fout geparkeerd staan. Maar de motoragent van eergister had gewoon echt zo’n vervelende “ik ben vroeger gepest en ik ga nu iedereen terugpakken” houding die ook de meeste scheidsrechters hebben. En hij was gewoon dik en zijn helm zat daardoor veel te strak dus verwar mijn observerend vermogen niet met fatshaming. En fin, het lot wilde dat de parkeerplaatsen op station Assen bezet waren en ik precies op dat moment mijn schoonfamilie moest afzetten. Dus ik zette de auto op de stoep en terwijl ik de koffers uit de kofferbak tilde vroeg de agent met de grote te kleine helm of het mijn auto was.

“Ja meneer, maar de parkeerplaatsen zijn vol en ik pak alleen even de koffers eruit en dan rijd ik door.”

“En wat als er nu een voetganger aan komt?” Ik ben een oplossingsgerichte meid dus ik had allerlei ideeën, maar het leek me niet het moment bijdehand te doen, dus ik gaf toe dat hij een punt had.

“Natuurlijk heb ik een punt, anders sprak ik je niet aan.” Oké, oké, je bent er zo één. U heeft lang geen seks gehad, I get it… Ik kan maar beter gehoorzaam zijn, dus ik zei dat ik gelijk weg zou gaan.

“Ja jij denkt dat je een prinsesje bent en dat je de belangrijkste van de wereld bent, maar laat me je uit je droom helpen. Dat ben je niet.”

Verdorie zeg. Een ervaring rijker en een illussie armer. Ik kus en knuffel schoonmoeders en schoonzus haastig, terwijl de agent met de grote te kleine helm de bestuurder achter mij aanspreekt.

In Zuid-Afrika werd ik eens aangesproken door een agent die zei: “Doe maar even alsof ik geen uniform aan heb, maar jij komt uit Nederland toch? Weet jij hoe ik hier aan goede Nederlandse wiet kan komen?” In Botswana werden ik en een vriendin aangehouden door een agent die mij om mijn rijbewijs vroeg en toen zei: “dit klopt niet.”

“Wat niet meneer?”

“Jouw achternaam.” Ik keek hem vragend aan en zei dat ik daar op dit moment niets aan kon doen.

“Jawel hoor. Ik ken mensen hier vlakbij.” Ik begreep dat dit een aanzoek was. Niet een uit de boeken zoals ik die mij ooit had voorgesteld, maar zeker een aanzoek. De man was niet direct mijn type, maar ja, ik was al 28 dus ik moest misschien toch ook eens wat water bij de wijn doen.

“Ah meneer, ik begrijp het. Wij rijden even naar het nationaal park verderop en komen dan terug om dit verder te regelen. Oké?” Dit klinkt stoer, maar we werden toch best even zenuwachtig. Hij ging gelukkig akkoord en wij haalden opgelucht adem in de wetenschap dat terugkeren geen onderdeel van onze planning was.

Zo kan het dus ook agent uit Assen. Werkplezier gegarandeerd.

Dingetjes…

…die ik las: 

Keith Richards – Life. Iedereen fantaseert toch over het leven als een rockster. Keith Richards maakt dit boek al die fantasieën waar.

Jane Austen – Persuasion. Zo nu en dan ben ik in de mood om een classic te lezen. Literatuur uit eind 18e eeuw begin 19e eeuw door vrouwen geschreven vind ik fascinerend. Het eerste wat ik in dit genre las was waarschijnlijk A room of one’s own van Virginia Woolf. Het deed me realiseren wat feminisme toen betekende en nu (in ieder geval in het Verenigd Koninkrijk); zij schreven over de rol van mannen en vrouwen in een tijd waarin vrouwen niet of nauwelijks studeerden en al het geschreven werk tot die tijd geschreven was door mannen. Hoe de inhoud van de levens van vrouwen bepaald werd door mannen. Ik vind het bewonderingswaardig dat vrouwen als Jane Austen en Virginia Woolf konden schrijven over een fenomeen dat als normaal werd beschouwd; volledig vooruitlopend op hun tijd. In A room of one’s own schrijft Virginia Woolf, die als ik het me goed herinner door een erfenis van een tante als een van de eerste vrouwen kon gaan studeren, over het belang van een “eigen ruimte” om ongestoord te kunnen nadenken en te werken. Iets wat in die tijd ondenkbaar was waardoor er weinig vrouwen waren die iets bereikt hadden.

Jane Austens romans vind ik prachtig. Haar manier van schrijven; zo intelligent, charmant, romantisch. Persuasion kan ik zeker toevoegen aan mijn lijstje all time favorieten op Goodreads.com. Ik heb bijzonder veel zinnen onderstreept, maar hier een pareltje:

“Mr Elliot was rational, descrete, polished – but he was not open. There was never any burst of feeling, any warmth of indignation or delight, at the evil or good of others. This, to Anne, was a decided imperfection. Her early impressions were incurable. She prized the frank, the open-hearted, the eager character beyond all others. Warmth and enthusiasm did captivate her still. She felt that she could so much more depend upon the sincerity of those who sometimes looked or said a careless or a hasty thing, than of those whose presence of mind never varied, whose tongue never slipped.”

I mean come onnnnnn……. Die laatste zin. Ik hou van ook van mensen die authentiek zijn en af en toe misschien inderdaad wat onhandig zijn en onverstandige dingen zeggen, maar bij wie je niet hoeft te twijfelen aan wie ze zijn en wat ze denken. Hoe fijn is een samenleving waarin onverstandige dingen zeggen mag. Een samenleving waarin je niet gelijk wordt afgerekend op alles wat je per ongeluk gezegd hebt. Niets aan, die ontwikkeling waarin iedereen dezelfde dingen zegt en doet, en waarin haast afgesproken en bepaald wordt wat juist is. Boooorinngggg!

Misschien moet ik toch maar eens aparte blogs wijten aan book reviews. Ik ben nog lang niet uitgepraat 😉 

…die ik keek:

True Detective (HBO Max). Seizoen 1 en 3 vond ik het vetst!

Miles Davis: Birth of the cool (Netflix). Documentaire over het leven van Miles Davis. 

…die ik luisterde:

Beyonce – Texas Hold ‘Em. Ik luister alles van Beyoncé en ken denk ik ook 80% van haar nummers uit mijn hoofd. Dit nummer doet me denken aan Daddy Lessons van haar album Lemonade. I am living for it. 

Masego ft. SiR – Old age. Na een top concert van Masego in de HMH weer lekker veel Masego luisteren. 

Billie Holiday – Blue moon. Na het kijken van de docu van Miles Davis weer terug gegaan naar een van de mooiste liedjes van mijn favoriete jazz zangeres. Het origineel is geloof ik niet van haar, maar haar uitvoering is prachtig.

En Griekse kinderliedjes. In Griekenland worden veel kinderliedjes dus gezongen door volkszangers die dus echt kunnen zingen en niet vervelend zijn voor ouders. I love it. Mijn favorieten gaan over olifanten, tien krabben en een krokodil. En mocht je bang zijn dat ze over vieze dingen zingen in plaats van schattige diertjes, zet dan de ondertiteling even aan. Aanrader! 🙂

…die ik dacht:

Wat voor liedjes zou ik zingen als ik een vogel zou zijn? Zou ik bestaande popnummers fluiten? Klassieke klassiekers? De vier seizoenen van Vivaldi? De Moonlight Sonata van Beethoven? Of zou ik de sickste vogel van allemaal zijn en beatboxend door het leven gaan? Die laatste. Sowieso.